Category: News

Transcript of the Homily of the Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
Ascension Sunday
Tahanang Pari Priests’ Lounge
May 24, 2020 | 7AM

Magandang umaga po sa inyong lahat!

Kung titignan natin ito yung Ebanghelyo–ang Ebanghelyo ayun kay San Mateo–ito’y Ebanghelo na walang salaysay ng pagakyat ni Hesus sa langit. Hanggang dun lang sila sa paghahabilin ni Hesus sa kanila na, ‘Puntahan niyo lahat ng tao sa lahat ng sulok at binyagan niyo sila sa Ngalan ng Ama, ng Anak, at ng Espiritu Santo.’

Kay Marcus, kay Lucas, kay Juan, lahat yun meron! Meron siyang pagakyat sa langit. Pero itong kay San Mateo wala. At tinitignan ko yung ibang komentaryo, sinasabi nila kaya wala yang komentaryo tungkol sa ano kasi hanggang dun sa huli parang may pagaalinlangan sa kanila.

Pero ito’y titignan natin, ito’y sinulat siguro mga 60 years after mangyari ito. So damang-dami nila, damang-dama pa rin nila yung pag-aalinlangan.

Kaya makikita natin, oo nga ano, parang makikita, parang mararamdaman mo iyon dun sa Pagbasa. Kasi kahit doon sa Pagbasa, sa Ebanghelyo, sa dulo, parang minsan lang ulit nagpakita si Hesus pagkatapos nang Siya’y mabuhay muli.

Ito yung pagkatapos pumunta nung dalawa sa libingan at wala silang natagpuan, pabalik na sila sinalubong sila ni Hesus. At binilin nga sa kanila, pumunta kayo sa Galileya at may iuutos ako sa inyo doon. Parang dalawang beses lang. Ito yung naghahabilin Siya at saka yung nagkita sila pagkatapos ng libingan.

Kaya parang makikita natin na parang hindi pa ganun katibay ang kanilang paniniwala, ang kanilang pananalig na si Kristo nga ay nabuhay. Pero maganda nga dito–dito sa Ascension–yung mga ibang mga Ebanghelyo na naisulat ay meron.

Kaya makikita natin, ito’y totoo–yung kanyang pagakyat sa langit. Kasi ito rin yung Unang Pagbasa. Kaya titignan dapat ito parang may complimentarity yung First Reading at saka yung ating Ebanghelyo. Dahil dun sa Unang Pagbasa, malinaw na malinaw, Siya’y umakyat sa langit.

At nung Siya ay umakyat sa langit, hindi lang yung Kanyang Espiritu ang umakyat sa langit, pati yung Kanyang katawan. Yun yung pinaka kakaiba ngayon. Noong umakyat Siya sa langit, kasama ang Kanyang katawan.

Parang hinahalintulad nga ito–siguro nangyari sa amin dati ito–parang may costume. May pinapasuot kaming costume sa ibang seminarista at nagpalabas kami ng skit at susuotin namin yung costume ng seminarista.
Yung costume ng seminarista–dahil pawis-pawis silang ganun–ay talagang nanlilimahid sa baho yung costume! Kaya nung sinuot, “Ang baho! Ang baho!”

Parang gusto kong masuka! Pero dahil yun, sana naman dun–ang maganda doon, sandali lang hindi naman permanente. Pagkatapos na pagkatapos, ay hinubad ko agad yung ano!

Itong kay Kristo, yung Kanyang pagkatao, kung ikukumpara natin yung Kanyang Espiritu at saka yung Katawan, malayo–malayo yung pagdangal dun sa Katawan!

Kasi yung katawan may limitation, malinaw na malinaw ang limitasyon kasi dapat ito’ys nasa isang lugar lang. Pero ang ginawa ni Kristo, hindi Niya hinubad yung Kanyang pagkatao. Dinala Niya iyon sa Langit.

Parang sinasabi niya, “Proud ako dito! Tanda ito ng Aking pagmamahal! Tanda ito ng Aking pagsunod sa Aking Ama!”

Kaya makikita natin, ganun pala ang pagtingin ni Kristo sa Kanyang pagkatao. Ganun din sana sa atin. Parang may paggalang tayo sa sarili nating katawan. May paggalang tayo sa sarili nating pagkatao kasi kahit ang Diyos idinangal ito. Hindi Niya ito iniwan sa lupa.

Tapos ang maganda dun–dugtong pa, dugtong pa, ay nagkaroon Siya ng kakaibang lugar sa langit, lugar na pwedeng tanggapin ang Kanyang Katawan. So sa Ingles, “Heavens adapted the new Jesus.”

Kaya makikita mo, oo nga ano! Parang pinaghahanda na tayo ni Kristo ng lugar ng titirhan. Kasi Siya yung naunang nagbukas sa langit ng may katawan.

Kaya makikita natin na, oo nga ano! Hindi lang ni Kristo ipinagdangal yung ating katawan, yung ating pagkatao, pero yun din yung tanda ng paghahanda Niya para sa atin, yung pagtanggap Niya sa atin.

Kaya sa atin, isang malaking pagdiriwang ito–kadalasan ay parang lumalampas lang ito–pero malaking pagdiriwang ito kasi ito yung tanda na idinadangal ni Kristo ang tao. Ito rin yung tanda na pinaghahanda tayo ng Diyos nang matitirhan sa langit dahil Siya mismo may katawanan na umakyat sa langit.

Huwag sana itong para sa atin ay pinangdidirihan natin yung ating katawan na o hindi natin ginagalang ang ating katawan. Ito sana yung tanda o hamon para sa atin o paanyaya sa atin na igalang natin yung ating katawan. Bigyan natin ito ng halaga at pagpapahalaga tulad ng pagpapahalaga ni Kristo.

At kung magagawa natin iyon, makikita natin na ito rin ay pagdangal sa likha ng Diyos. Tayo’y nilikha ng Diyos. Kaya makikita natin parang dugtong-dugtong na.

Ito’y parang inspirasyon para sa atin pero ito di’y hamon para sa atin kung paano natin tratratuhin ang sarili nating katawan.

Transcript of Homily of the Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
6th Week of Easter
Tahanang Pari
May 17, 2020 | 7AM

Magandang umaga po sa inyong lahat!

Napakaganda ng ating parang paghahanda patungo sa Pentecost na kung saan darating ang Espiritu Santo kasi unti-unti nang pinakikilala sa atin ang Espiritu Santo, unti-unting inilalapit sa atin.

At sinasabi nga Niya na, “Ang Espiritu Santo ay sumasa atin!”

At tayo din kapag sumasaatin ang Espiritu Santo, mas kilala natin si Kristo. At kung kilala natin si Kristo, kilala natin ang Ama.

Kaya makikita natin, oo nga ano, parang–dahil ang ibigsabihin ng Patnubay ay yung makakasama natin sa ating paglalakad. At yan nga yung nangyari sa sinasabi ni Pedro sa ating Ikalawang Pagbasa. Nagpadala Siya ng Kasabay, nagpadala Siya ng makakapiling natin.

Pero, tulad ni Kristo na nagbata ng paghihirap, ganun din yung sa atin. Hindi inaalis ng Diyos yung pagbabata pero sinasabi Niya na patuloy–kung patuloy tayong susunod kay Kristo, kasama ang paghihirap. Pero ang maganda doon ay, totoo naghihirap tayo, pero nagbubunga din yung ating paghihirap.

Kaya nga maganda pagdating sa ating Unang Pagbasa na mula sa Gawa Ng Mga Apostoles. Makikita natin doon na si Felipe, siya ay nasa Samaria. Si Felipe sa kanyang salita, sa kanyang gawa na puspos ng Espiritu Santo ay maraming nagbago. Marami ang sumunod kay Kristo dahil dun.

Meron siyang, merong hindi binasa sa ating Unang Pagbasa–may parteng…Yung sa gitna niyan na sinasabi dun si Simone, si Simone na Magician. Marami ding siyang ginagawang kababalaghan pero hindi siya naniniwala sa Diyos.

Kaya yung kanyang ginagawang kababalagahan ay naiiwan lamang sa kababalaghan. Pero hindi nagdadala sa tao para sa pagbabago. Ang nangyari kay Simone, oo totoo maraming parang sumusunod-sunod din sa kanya.

Pero nangyari, dahil hindi dinadala sa pagbabago, para bagang may kulang. Natutuwa sila, nagagalak sila sa mga kababalaghan pero ganun lang. Ang tunay na sumusunod kay Kristo ay gumagawa din–o nakikinig at gumagawa ng Kanyang sinasabi.

At lalo sa atin! Yung sumusunod kay Kristo, lalo sa panahon ngayon, mahigpit ang kapit sa Kanya sa pamamagitan ng Espiritu Santo. Kaya pagkatapos muli ng hirap, nakakakapit pa rin tayo kay Kristo sa pamamagitan ng Espiritu Santo.

Natatandaan ko po nung maliit ako, may kasamahan po kami sa bahay. Ang nanay ko, yung mommy ko, ang tawag ko sa kanya mommy. Pero ang tawag ko rin dun sa kasamahan namin sa bahay–kasi naging malapit na nga siya sa amin–nanay. So mommy at nanay.

Minsan sinama ako sa tindahan. ‘Di lakad kami ng kaunti, may ilang kanto lang naman ang layo. So tulad ng isang bata na unang beses nakalabas ng bahay, ‘pag tumitingin ka sa palikid, parang natutuwa ka–nabibighani ka sa lahat ng bagay!

At para bang–dati kasi pag ano, kakapit ka sa palda ng ano–ako kumakapit ako sa palda ng nanay, sa nanay ko. Pupunta kami sa tindahan. Tapos yun nga, parang naaliw ka sa dami ng nakikita mo.

‘Di pagpunta sa tindahan–itong tindahan ang dami ding mga kung anu-anong bagay. Mga kalembong–alam niyo ba yung kalembong? Yung kalembong yung tinapay na may kulay pula sa loob. May Kababayan–basta yung iba’t ibang klase na hindi lang Pandesal. Maaliw ka.

Tapos maya-maya, hindi ko alam, sa ibang palda na pala ako nakakapit! Sa ibang palda na pala ako nakakapit! Siguro naaliw ako sa dami ng nakikita, bumitiw ako, tapos pagkapit ko ulit sa iba na!

Siguro ang sinasabi sa akin dito ay madaling malibang, madaling maaliw. At lalo na sa panahon ngayon, madaling bumitiw! Pero lalo’t higit ngayon, ngayong panahon na ito–itong salot na ito–para sa isang banda, madali ding kumapit sa Diyos sa pamamagitan ng Espiritu Santo.

Mapalad tayo ngayon dahil mahigpit ang kapit natin sa Diyos. At ikinatutuwa nga natin itong pagbukas ng Misa ulit para sa lahat kahit sampu-sampu lamang.

Pero dadating ang panahon na tayo ay malilibang, tayo ay maaliw. Para bagang bibitiw-bitiw tayo sa Diyos dahil tayo ay nalilibang at naaaliw. Maya-maya sa iba na tayo nakakapit. Iba na ang kinakapitan natin.

Kaya ngayon, habang tayo ay nakakapit sa Diyos, puno ng pag-asa, puno ng kalinawagan itong hakbang natin, huwag sana tayong bumitiw na sa ating pagkakapit sa Diyos.

Ito sana isa sa mga bagay na huwag nating bibitiwan, huwag nating iiwanan kahit tapos na yung pandemic, kahit tapos na yung salot. Dahil makikita natin ito–ito yung nagdala sa atin ng pagasa sa panahon ng paghihirap! Ito yung nagdala sa atin ng kalinawagan sa ating hakbang sa panahon ng kadiliman!

Huwag sana tayo bumitiw sa Diyos sa panahon ng kasaganahan kung tayo’y nalilibang. Isa sana ito sa ating mga lalo pang pagtibayin habang bumabalik tayo o pumupunta na tayo sa Bagong Normal. At ito sana yung ating pahalagahan sa ating araw araw na buhay Pananampalataya.

Transcript of the Homily of the Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
Memorial of Our Lady of Fatima
Cathedral Shrine and Parish of the Good Shepherd
May 13, 2020 | 830AM

Magandang umaga po sa inyong lahat!

Ako po’y nagpapasalamat sa presensya po ng ina ng Siyudad ng Quezon City at saka yung ama ng Siyudad naman ng Caloocan dahil kayo ay nakiisa sa pagdiriwang ng o pagtatalaga ng ating mga anak–parehong anak niyo po–anak din namin, anak ng Simbahan. Pagtatalaga kay Maria.

At ito’y napakahalaga kasi pwede nating sabihin si Maria ang tunay na ehemplo ng pagsunod kay Kristo. Si Maria ang tunay na ehemplo ng pagiging mabunga. At nais nating lahat maging tulad ni Maria.

At para sa akin, yan nga yung sinasabi ng Ebanghelo, “Kung tayo ay nanatili kay Hesus, mananatili tayong may bunga.”

Pero maganda yung kasunod nun! Dahil si Kristo ang puno, tayo yung mga sanga, at tayo’y mananatiling mabunga kung tayo ay nakakabit sa puno. At maganda yung sinabing susunod na, “Ang Ama ang tagapangalaga ng puno.”

Ang ginagawa ng Ama, pinuputol Niya yung mga sangang hindi na mabunga. Inaalis Niya yung mga sangang hindi na nagbubunga o hindi na nagdudulot ng bunga. At ginagawa pa Niya, pinuputol at nililinis para lalong maging mabunga yung mga nananatiling sanga.

Ang ninanais ng Diyos ay tayo ay maging mabunga. Ninais ng Diyos na tayo ay manatili sa Kanya para tayo ay may buhay lagi.

Kaya nga ba yung tanong ng mga apostoles sa ating Unang Pagbasa mula sa Gawa Ng Mga Apostoles, “Yung pagtutuli ba ay kailangan para sa pagsunod kay Kristo?”

Kasi yung pagtutuli importante sa mga Hudyo. Kaya nga sila ay bumalik sa Herusalem, nagtanong, nagpulong sila. At dun nalaman na para sa mga Hudyo importante iyon pero para sa mga sumusunod kay Kristo hindi siya ganun ka-importante.

Kaya nakikita natin, merong pagtatabas. Kaya pwede nating tanungin siguro sa sarili natin, “Itong nangyayari sa atin ngayon, itong COVID19, may nagaganap na pagtatabas?”

Ano yung mga nawala?

Nawala yung Misa na napakahalaga sa atin, hindi lang para sa mga pari. Kasi kami po, kahit walang pampublikong Misa, kami ay nagmi-Misa privately–kahit walang tao.

Ang nakakalungkot lang po dun, kami nagsasabi, “Sumainyo ang Panginoon!”, kami rin sasagot, “At sumainyo rin!”

Pero tuloy ang Misa! Tuloy ang pagdiriwang ng Misa. So ibigsabihin ba nito, kasama ito o bahagi ito sa pagtatabas ng Diyos?!

Parang ayaw kong isipin na sinasabi ng Diyos, “Bawal na ang pampublikong pagdiriwang ng Misa.”

Pero sa aking palagay meron ding pagtatabas na nangyayari. Kasi ang pagmi-Misa, sa isang banda, ay humantong na lamang sa isang loose, social gathering. Yung pagtitipon lang o parang minsan–parang obligasyon lang, na hindi naman talaga iyon ang nilalayon ng Diyos. Kaya may nangyaring pagtatabas!

At ano ang nangyari dun? Ibinalik ang pagdiriwang ng panalangin, ibinalik ang pagdiriwang ng Misa sa bahay, sa pamilya. Pinatibay, pinatatag ang pagdiriwang ng Misa sa bahay. At napakaimportante sa pamumuno ng mga magulang.

Kasi madalas ang Pananampalataya ay para sa nanay o kay father na lang yan, sila na lang, katekista na lang yan. Hindi! Ang Pananampalataya o ang pagpapalaganap, pagpapalalim ng Pananampalataya ay dapat ginagampanan ng mga magulang. Kaya yun ang nagaganap ngayon: pinatitibay ang pundasyon!

Pwede bang mangyari tayo masanay na lang sa livestreaming na Misa? Kasi nakikita na hangga’t walang vaccine, hindi tayo pwede magsama-sama tulad ng dati.

Pero sabi nga ni Pope Francis, “The yearning should not leave you!”

Nandun lagi yung pagnanais na tayo ay magsasama-sama muli. Nandun yung pagnanais na tayo ay magtitipon-tipon muli. Pinagdiriwang yung pagmamahal ng Diyos sa atin.

Kaya nga ba sa atin, parang, oo totoo yan na yung nagaganap sa atin pero huwag sana tayo masanay sa ganoon. Hinahanap-hanap at inaasam-asam natin na balang araw tayo ay magsisimba at magsasama-sama.

Kaya makikita natin ang nagaganap sa bahay ay isang pagpapalalim ng pagdiriwang ng Misa. Totoo wala yung presensya niyo sa simbahan. Totoo hindi niyo nakikita ang mga dekorasyon dito sa simbahan.

Pero kayo sa inyong mga tahanan ay may mga altar na kung saan ito ay tinayo niyo para hindi mawala ang presensya ninyo sa simbahan at ang simbahan ay hindi mawala sa inyo. Lumalim din ang ugnayan niyo sa bawat isa.

Kaya makikita natin na totoo, hindi tinabas ng Diyos ang pagmi-Misa. Bagkos, lalo pa nga Niya itong pinalalim. God made the Celebration very personal to us. Dati kasi pupunta tayo dito, dito lang tayo magdadasal.

Ang biro nga, may biro sa amin, may biru-biro. Pagpasok mo ng simbahan, magdadawdaw ka–ang sabi dun iiwan mo yung kasalanan mo sa labas ng simbahan. Bago ka lumabas, magdadawdaw ka ulit–kasi dadalhin mo ulit paglabas yung kasalanan mo. So pareho rin, diba?! Bumabalik lang tayo sa dating ugali!

Pero ang ginagawa ngayon, simula sa bahay, simula sa pamilya, dinadalisay ng Diyos ang lahat ng iyan! Kaya nga ba sana sa bawat sulok ng ating buhay, nandun natin nailalagay ang Diyos, nararamdaman natin ang Presensya ng Diyos.

Kapag napatatag na ang Presensya ng Diyos sa pamilya, diyan din may pagambot, pag-abot–paglampas sa sariling pamilya. Kaya nandyan din yung pagtingin sa pangangailan, yung pangangalaga ng kapwa, yung malasakit mo sa kapwa.

Kami nga natatakot kami magprusisyon sa mga parokya kasi alam namin ang mangyayari. Kapag kami nagprusisyon, siyempre maglalabasan ang tao–may bell yan, may musika, may dasal, maglalabasan yang tao. Hindi naman kagad pagkalampas ng prusisyon magbabalikan yung mga tao.

Ang takot namin yung social distancing pagkatapos nung prusisyon eh magkwekwentuhan, “O kamusta ka na?! Ngayon ko lang ikaw nakita. Tagal tagal na tayong magkapit-bahay. Kasi nakulong ka sa bahay. Pare-pareho tayong nakukulong sa bahay!”

Pero yung nga eh, makikita natin yung may paglampas sa sarili nating pamilya yung pagkakamusta. At sana lalong higit nangyayari ito sa mga taong nangangailangan.

Marami nang nagaganap dito sa ating Diocese–sa Caloocan, sa Quezon City–na may tumutulong kahit hindi nila kapit-bahay. Tumutulong galing sa Ateneo, galing sa mga seminaryo, galing sa iba’t-ibang mga negosyo. Tumutulong sila sa mga nangangailangan. Kaya makikita natin, may paglampas na sa sariling pamilya.

Yun ang nangyayari kapag napatatag ang pagmamahalan sa sariling pamilya, naguumapaw ang pagmamahal na ito para may pagabot sa kapwa.

Bandang huli, makikita natin yan ang pangangalaga ng Mahal na Ina. Yan ang pagsabay sa daloy ng pinagdadaanan natin ng Mahal na Ina ng Simbahan. Kaya makikita natin na yung ating paglilingkod sa Simbahan ay paglilingkod sa ating Ina, ay paglilingkod din sa ating Diyos.

Ang lahat nang iyan ay dahil napagtibay natin ang pagmamahalan sa pamilya. Ibinabalik tayo sa pundasyon ng pamilya. Parang lahat ng magaganap ay hahagurin ng Diyos ng Kanyang Presensya. Walang palalampasin ang Diyos dito sa epidemyang ito. Ang lahat ay pupunuin Niya ng Kanyang Presensya.

Ano ngayon yung responsibilidad natin? Makiisa tayo’t makilahok dito sa Presensya ng Diyos, dito sa pagtatalaga ng Diyos ng Kanyang pagmamahal sa atin.

Na nawa maging instrumento tayo ng pagmamahal ng Diyos sa ating kapwa. Lalo’t higit naextend po yung quarantine sa atin. Mahirap po ang quarantine.

Pero kung alam po natin na may nangangalaga sa atin–ito man ay Simbahan, ito may ay LGU–may umaasikaso sa atin, alam natin na wala tayong dapat ipangamba. Wala dapat tayo ikakatakot dahil alam natin na may nagaalaga sa atin.

At balang araw, kapag tayo din ay naalagaan, lalakas din yung loob natin mangalaga sa iba. Ipapasa natin, ibabahagi natin ang biyayang tinanggap natin mula sa Diyos.

Ito pong panahong na ito, ipagdasal po natin ang bawat isa. Ito po’y panahon dapat na yung habang tayo’y nagiisa, pinagdadasal po natin yung alam natin walang makain, alam nating naghihikahos, alam natin na kahit pagkatapos ng ECQ ay baka wala na silang balikan na trabaho. Ipagdasal po natin sila!

Ihanda po natin ang ating sarili sa ating pagkalinga sa kanila. Ihanda po natin ang ating LGU, ang ating Simbahan sa magaganap na pagbabalik sa bagong normal.

Nawa kung tayo ay sabay-sabay at kapit-kamay na maglalakbay pagtungo doon, at sa pangangalaga na rin ng Ama–ng Diyos Ama–ang lahat po ng ito ay ating mapaglalampasan. Ang lahat po ng ito ay makakayanan natin sa tulong ng Diyos.

Transcript of the Homily of the Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
5th Sunday of Easter
Tahanang Pari Priest’s Lounge
May 10, 2020 | 7AM

Magandang umaga po sa inyong lahat!

May sumasagot na ho! Parang nakakapanibago dahil sa pangaraw-araw na Misa ikaw ang nagsasabi, ikaw din ang sumasagot. Kaya minsan tinatanong ko sa sarili ko nagmiMisa ba talaga ako parang nababaliw na ako? Parang halo na eh. Parang nababaliw na eh.

Ito ay bahagi ng Pananampalataya–kaunting baliwan sa ating pagsunod sa Diyos. Makikita natin nang sinabi ni Hesus na si Kristo ang Daan, ang Katotohanan, at ang Buhay, ano nga ba ang ibigsabihin nito? Kalye ba Siya? EDSA ba Siya?

Sinasabi Niya, ito ang daan, ito ang susundan ninyo. Ito ang gabay ninyo. Ito yung sasabay sa inyo. Kaya magandang makita ano ba ang pinagdaanan ni Hesus para makita ang daan.

Si Kristo ay Diyos pero sa kabila noon, pinili Niyang maging tao. Kaya pwede nating sabihin, nagpakumbaba Siya para sa atin. At sa krus makikita natin, tuloy ang Kanyang pagpapakumbaba tanda ng pagsunod sa kagustuhan ng Ama. Kaya makikita natin, oo nga ano, si Kristo ay nagpapakumbaba sa Kanyang Pagkatao, sa Kanyang pagkapako sa krus, lalo’t higit sa kanyang…

Darating din tayo sa mga sarili nating krus. At mabibigat ang krus natin ngayon dahil dulot ng pandemic na ito. Mahirap ang pinagdadaanan natin, ni walang kasiguraduhan. Hanggang kailan nga ba tayo…

Kaya makikita natin si Kristo ang daan kaya Siya ang dapat sinusundan natin.

Si Kristo din ang Katotohanan. Ano nga ba ang ibigsabihin ng Katotohanan?

Ang pagpapahayag ng Katotohanan ay mahal tayo ng Diyos ng walang hanggan. Hindi nagbabago yung pagmamahal ng Diyos sa atin. Tayo mahal natin o kadalasan mahal natin yung mahal din tayo. Mahal natin yung hindi sa atin gumagawa ng masama. Pero yung gumagawa sa atin ng masama, galit tayo.

Pero sa Diyos, hindi nagbabago ang Kanyang pagmamahal. Kaya yun ang isang katotohanan na pinanghahawakan natin. Katotohanan na patuloy sa atin nagbibigay ng pag-asa. Yun din, pwede nating sabihin, yun yung nagbibigay daan sa kaligtasan natin.

Dahil sinasabi ng Diyos na ang kaligtasan ay para sa lahat. Siya ang–ginugusto Niya yung kaligtasan natin. Hindi lang tayo yung may gusto na maligtas tayo, ang Diyos mismo ginusto Niya na maligtas tayo!

Kaya makita natin, oo nga ano, kailangan na lamang tayo sumunod sa ritmo ng Diyos. Sumunod tayo sa Agos ng Diyos at tayo ay maliligtas! Yan yung Katotohanan.

Ano yung Buhay?! Yung buhay ba yung karangyaan? Yung buhay ba kapag nabibili natin ang gusto natin? Pag tayo ay may pera? Maganda ang bahay? Yan ba ang buhay na sinasabi ng Diyos?

Kasi tayo ay nilikha ng Diyos. Nilikha tayo sa image and likeness ng Diyos. Yun yung buhay natin. At yung buhay natin ay nakaugat sa pag-ibig. Kaya yung buhay natin, kapag ito ay puno ng pag-ibig, puno ito ng kahulugan. Hindi lang ng bagay, pero ng kahulugan.

Yun ang sinasabi ng Diyos na ako ang Daan, ang Katotohanan, ang Buhay. Kaya ang tanong sa atin ng Diyos, ito ba ay nasusundan natin? Oo totoo mahirap! Pero isa sa mga pwede nating gawin ay–para tayo ay matulungang sundan ito–ay lumapit tayo kay Maria.

Ito yung tinatawag ni St. Ignatius of Loyola na triple colloquy. Ito yung sinasabi niya na yung tatlong paggalaw para tayo ay tunay na makalapit sa Diyos Ama.

Ang unang paggalaw ay ang paglapit natin kay Maria. Kasi si Maria para sa atin–lalo na sa ating mga Pilipino, maka-ina tayo eh! Malapit tayo sa Ina. Parang kung hihingi tayo ng paalam, magpapaalam–kung pwede lang magpaalam sa nanay, sa nanay lang tayo magpapaalam.

Pero kunyari natunugan ng tatay, kailangan natin ng abugado. Ang abugado natin ay nanay. Diba? Kaya nga ba ang nanay, para sa ating mga Pilipino, malapit sa atin.

At yun ang sinasabi ni St. Ignatius of Loyola. Ang unang paggalaw ay ang paglapit sa Nanay. Para sa ating paglapit kay Kristo–sa ating pagsunod sa daan, pagpapahayag ng katotohanan, pagpapa–kung buhay ay buhay na puno ng pagibig; masmadali para sa atin, masmauunawaan natin kasi si Maria ang unang gumawa nito.

Siya yung unang sumunod sa Daan. Siya yung nagpahayag ng Katotohanan. At siya din yung buhay na puno ng Pagibig.

Kaya meron na tayo–bilang tao, bilang totoong tao–may halimbawa na tayo! Kaya makikita natin dun, oo nga ano, si Maria pala ang halimbawa para mapalapit tayo kay Kristo.

Kaya makikita natin sa ating Unang Pagbasa, parang nanay na nanay. Parang inaasikaso Niya yung mga maliliit. Diba ganyan ang mga nanay eh. Kung sino yung nawawalan, sino yung mahihina, siya yung para bagang–siya yung nang-iinganyo sa kanila. Parang nasasabi pa nga, paborito Niya yung mahihina.

At ganyan nga yung nangyayari, kaya sinasabi dun sa Mga Gawa na “walang babaeng pababayaan, wala din mga estranghero na hindi pwedeng iwelcoming”.

Ang anu nga dun eh, si Kristo kahit yung sinasabi Niya, “Ay ang aso hindi mo pwede ipagkait yung mumu”. Kaya makikita natin sinasabi ni Kristo, “Walang pinabayaan!”

Ngayon ang tanong sa atin eh, “Sa ating pagsunod kay Kristo meron ba tayong pinababayaan? Meron ba tayong naiiwanan? Meron ba tayong hindi napapansin o hindi napangangalagaan?”

Siguro ngayon lalo’t higit, batid na batid natin ang mga mahihina, yung talagang umaasa na lamang sa ayuda. Tayo ba may pang ayuda ba tayo sa kanila. Tayo ba, kahit sabihin natin, “Eh pareho naman kaming naghihikahos!” Tayo ba, pinagdadasal ba natin sila? Tayo ba, inaalala ba natin sila?

At yun ang magandang hamon para sa atin. Tayo na pinangalagaan ni Kristo, tayo na ginabayan ni Kristo sa daan, tayo na pinagpahayagan ng Katotohanan at pinagpakitaan ng buhay na puno ng pagibig, tayo din ba ay Daan, Katotohanan, at Buhay sa ating kapwa?

Malaking hamon po ito, pero lagi po tayong umasa kay Maria, ang Ina ni Kristo at Ina nating lahat para tayo ay magabayan, para tayo ay magpakitaan kung ano ang tama, kung ano ang wasto.

Para balang araw, tulad sa isang pamilya, walang napapabayaan, walang naiiwan, ang lahat kasama sa pangangalaga ni Maria.

Transcript of the Homily of the Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
4th Sunday of Easter
Radio Veritas Tower, West Ave., Q.C.
May 3, 2020 | 7AM

Magandang umaga po sa inyong lahat! Kung mapapansin niyo po medyo kakaiba po ang lugar kung saan ako nagmi-Misa. Hindi po sa Tahanang Pari. Tayo po ay nasa Radio Veritas po. May xdeal po kami. Nagmisa po ako dito kaninang alasais at ako po’y pinagMisa nila–pumayag naman po sila na magMisa dito para sa Diocese of Novaliches Facebook.

Kaya maraming salamat po sa pamunuan po ng Radio Veritas. Maraming salamat po sa pagpagamit ng pasilidad. May music pa po tayo–may live music! Sayang nga lang po hindi pa po yung kumanta ng ating Salmo. May nangako po pero iba po yung kumanta.

Napakaganda po ng ating pagdiriwang ngayon kasi sinasabi po dito na si Kristo ang Mabuting Pastol. Pero bago siya naging Mabuting Pastol, Siya ay naging Mabuting Tupa–inihain lalo’t noong Panahon ng Pasyon.

Kaya makikita natin na, proseso siya! Proseso para kay Hesus yung pagdaan mula sa pagiging Mabuting Tupa patungo sa Mabuting Pastol. Na kahit si Kristo mismo ay pinagdaanan. Ganun siya kahalaga!

Kasi pwede naman talaga maging Mabuting Pastol na lang Siya. Pero siya ay naging mabuting tupa muna. Na kung saan ipinakita Niya, pinamalas Niya sa atin paano ba magtiwala.

Kahit dadaan sa maraming pagsubok, kahit daraan sa madaming hirap, kahit ialay ang Kanyang sariling buhay. Siya muna ay nagpakatupa bago siya nagpakapastol.

Kaya makikita natin, oo nga ano ganun din pala yung sa atin!

At ngayon, tingin ko, tayo ay tinuturuan na magpakatupa din. Yan din kasi ang tinuturo din sa mula sa Aklat Ng Mga Gawa Ng Apostol, magpakatupa ka, magtiwala ka sa Diyos.

Parang ang daling sabihin po yun kung maganda yung sinasapit natin sa buhay. Pero sa panahon ngayon, parang ang hirap magpakatupa. Parang hindi mo alam–walang kasiguraduhan. Hindi mo alam kung anong mangyayari. Siguro lalo sa akin bilang Obispo, kung anong mangyayari sa Simbahan, sa Diocese ng Novaliches.

Kasi ang huling balita ngayon ay bawal kahit sa General Community Quarantine, ay bawal pa rin magkaroon ng pampublikong Misa.

Sabi ko paano nang mangyayari?! Paano nang mangyayari sa atin?! Paano yung mga utang na babayaran? Paano yung mga sweldo–yung mga taong papaswelduhan? Paano yung mga taong nagtratrabaho?

Paano yung mga utang? Wala munang bayaran? Mangupa.

Siguro, para sa Diocese, paano yung mga taong nagugutom? Yung walang makain.

Yung unang linggo pa lang ng quarantine ay tinatanong ko, kinakamusta ko yung mga Vicar Forane. Sabi nila, “Nagkakagulo na po, Bishop! Merong mga grupong nanggugulo! Yung mga hindi kasama ng partido, ng ganitong pulitiko, ng ganitong baranggay kaptain ay nanggugulo na po at dinadamay po ang Simbahan.”

Kaya sabi ko, “Naku, Lord! Ano na ang mangyayari?”

Kaya simula ng unang linggo hanggang siguro mga maka-ikatlong linggo ng quarantine, parang balisang-balisa ako. Sabi ko kabago-bagong kong obispo, wala pa akong isang taon na obispo, eto pa yung sasapitin ko.

Sabi ko, nung ako’y tinanggap ko maging obispo, ang sabi ko sa sarili ko ay, “Lord, titiisin ko ito–ang lahat ng hirap para sa Iyo.”

Pero itong nangyayari ngayon, parang nangyayari ang lahat magtitiis, ang lahat dadaan sa hirap. Parang sa akin, parang ang hirap tanggapin yun kasi ako lang ang umoo. Hindi naman umoo ang lahat ng tao.

Kaya ang hirap, yung hirap na pagdadaanan! Na ako lang sana yung umoo, pero ngayon lahat damay!

Para akong magulang na, “Sige Lord, titiisin ko lahat!”

Pero kapag nakikita mo ang mga anak mo nanghihirap, ang hirap! Parang gusto mo sabihin, “Sige na ako na lang, Lord, ang bigyan mo ng sakit ng katawan! Ako na lang pahirapan mo huwag na yung mga anak ko!”

Pero hindi eh. Hindi pwedeng mangyari. Parang hinayaan ng Diyos.
Kaya nga ba sa atin, ang paanyaya sa atin ng Diyos–oo, totoo, naging Pastol ako ng Diocese of Novaliches noong August 24. Pero ngayon, ako ay inaanyayahan ng Diyos na maging tupa–magtiwala ng masmalalim sa Kanya.

Oo, totoo, nandyan pa rin yung mga utang, nandyan yung pasweldo na–uhmm! Nandyan yung mga napakaraming mga kailangang gampanan.

At tinatanong ng Diyos, sa gitna ng pagkabalisa, “Nagtitiwala ka ba talaga sa Akin? Kaya mo bang isantabi lahat iyan? Hindi sa wala kang pakialam, pero may tiwala ka ba sa Akin?”

Ang dami ko pang lumabas na iba pang mga angal bago ko sabihing pikit-mata, “Opo, Panginoon!”

Parang sinasabi ng Diyos, “Magpakatupa ka muna sa iyong mga tupa. Kasi kapag ika’y naging tupa, pwede ka ring maging pastol. Kasi yung pinagdadaanan mo ngayon bilang tupa, ay pinagdadaanan ng mga tupa mo. Kaya ang iyong pagmamahal, iyong malasakit, iyong pagaalala, alam mo ang sinasabi mo. Alam mo ang pinagdadaanan mo kasi alam mo rin ang pinagdadaanan nila.”

At yung paanyayang iyan ay hindi lamang sa akin bilang Pastol ng Diocese. Pero ang bawat isa ay pastol. Pastol siya ng kapatid niya, pastol siya ng mga anak niya, pastol siya ng mga katrabaho niya. Pastol tayong lahat.

Pero bago tayong maging pastol, tayo’y maging tupa! Marunong maramdaman ang pinagdadaanan ng kapwa. At kung yun ay nagagawa natin, pwede tayong maging pastol kasi alam natin ang pangangailangan ng ating kapwa. Kaya alam natin yung pangangailangan ng ating tupa.

Si Kristo nagtiwala sa kanyang Ama. Buong-buo ang tiwala sa Kanyang Ama. Ganun din sana sa atin. Maipasa sana sa atin ni Kristo yung pagtitiwala niya sa Ama.

Kaya yung ating pagpapastol, hindi lamang dahil sa ating lakas, sa ating talino, sa ating galing, sa ating resources. Pero yung pagpapastol natin ay galing sa Diyos, ang Tunay Na Pastol. Tayo ay nakikipastol-pastol lang. Nakikiramdam-ramdam lang. Pero ang tunay na pastol ay ang Diyos.

Kaya sana sa atin, magtiwala tayo sa Kanya na hindi Niya tayo pababayaan–hindi niya tayo ililigaw, hindi Niya tayo ipapahamak! Totoo dadaan tayo sa pagsubok! Pero yun ay para tayo lumakas, hindi para malupig, pero para lumakas!

Kaya mga kapatid magtiwala tayo sa Diyos bilang Mabuting Pastol. Magtiwala tayo sa Diyos tayong mga tupa niya. Pero magtiwala din tayo sa Diyos bilang pastol din sa ating kapwa–nangangalaga, nagmamahal, at naglilingkod.

Transcript of Homily of Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
3rd Sunday of Easter
Tahanang Pari Priests’ Lounge
April 26, 2020 | 7AM

Magandang umaga po sa inyong lahat!

Talagang lahat gagawin natin para magkaroon ng magandang pagdiriwang, pati pagsuot ng microphone! Mamaya magtitinda na ako sa SM.

Napakaganda po ng ating Pagbasa kasi sinasabi dito yung mga apostoles, habang sila ay nasa daan, balisang-balisa sila. Tumabi na sa kanila si Hesus na nakasama nila ng tatlong taon pero hindi nila nakilala. Para bagang may talukap, may tabing ang mga mata ng mga apostoles. Katabi na nila, naririnig na nila, nararamdaman ang Presensya, pero hindi pa rin nakilala si Hesus.

At ilang beses nang nagparamdam si Hesus na Siya ay buhay nang muli. Yung isa yung wala nang laman ang libingan na kung saan ibang-iba kaysa dun sa muling pagkabuhay ni Lazaro dahil maayos ang lahat ng kayong ipinangbinalot sa Kanya. Para bang nalusaw ang katawan ni Hesus sa loob ng kayong na iyon.

Yan din ang kwento ni Maria Magdalena na nakita niya ang dalawang mapuputing anghel na kung saan sinasabi sa kanya, ‘Magpunta kayo sa Galileya at tatagpuin kayo ni Hesus.’

Dalawang tanda na tapos ito pang sa Emmaus. Siguro nga kakaibang-kakaibang ang anyo ni Hesus. Siguro nga parang masyadong madiin ang tatak sa puso’t sa isip ng mga apostoles sa kakapangyari lang na paglalait, pagpapahirap, pagpapasakit ni Hesus–Kanyang pagkapako sa krus at Kanyang pagkamatay.

Malalim na malalim at malinaw na malinaw ang tatak sa puso ng mga apostoles na hindi sila makalampas na nabuhay nga talaga si Hesus. Isang malagim na kamatayan.

Pero yun nga eh, tumawid na si Hesus! Tinawid Niya ang kamatayan at Siya’y muling nabuhay. Pero ang mga apostoles ay naiwan pa din dun sa imahin ng kanyang pagkamatay. Bagong Hesus, hindi natin mamukhaan. Pero tayo’y naiiwan pa rin dun sa lumang buhay.

Pwede nating sabihin yan yung pinagdadaanan natin ngayon na kung saan tayo’y boryong na boryong na sa bahay! Na nasiyasat na natin ang bawat sulok, bawat kanto ng ating bahay at para bagang wala tayong magawa.

Hindi natin mapuntahan yung gusto nating mapuntahan. Pero ano nga ba ang paanyaya ng bagong buhay ni Hesus. Yung bagong buhay ni Hesus ay baka parang sinasabi Niya, ‘Napakaraming pwedeng gawin!’

Nagbubulag-bulagan lang tayo sa dami ng gagawin. Pwede tayong maglaba, pwede tayong maglinis, pwede tayo maglampaso, pwede tayong magayos-ayos ng tulo ng bahay. Napakaraming pwedeng gawin! Maraming pwedeng buting-tingin.

Yung pagkaboryong natin sa bahay, pwede nating sabihin na ito yung panahon natin na makasama natin ang buong pamilya! Maiparamdam natin ang ating pagmamahal sa kanila. Maturuan ng tamang asal ang ating mga anak. Maramdaman nila yung masiglang pananampalataya natin.

Siguro yung isa pa diyan, ano ba yung bagong buhay? Na tayo ay mabuhay ng payak, na wala na tayong kung anu-ano pa hinahanap kasi alam natin andyan na rin ang lahat.

Pwede din nating sabihin, itong panahong ito, yung balisang-balisa tayo kasi walang tayong trabaho. At dahil wala tayong trabaho, wala tayong makain.

Sa balita ko, maraming nagproprotesta. Pero para bagang wala pang namamatay sa gutom. Meron pang nakakapagrebond ng buhok, nagiinuman, nagsusugal, so nakakarating yung tulong! Kahit medyo mabagal lang ng konti, pero nakakarating! Andyan yung tulong din na dumaan din sa simbahan.

Nandyan yung nagtitinda ng gulay, yung isda, manok. Kaya merong tulong. Kahit wala tayong trabaho. Kahit wala tayong para bagang nabibili bunga ng ating pagpapawis at trabaho, may tumutulong. May tumutulong!

Kaya yung pagkabalisa natin dun sana wag din yung–wag din yun yung maging dahilan para tayo’y panay labas ng labas ng bahay.

Siguro isa pang dahilan yung, ‘Eh ang liliit naman ng bahay namin!’ Siguro hindi tulad ng mga bahay sa mga malalaking village.

‘Yung maliit lang ang bahay namin. Yung aming kumidor, yan na ang kusina, yan na ang aming tulugan, yan na ang lahat! Napakahirap manatili diyan! Magpapalitan na kami ng mga mukha diyan!’

Pero siguro ang tanong dun eh, yan ba ang gusto nating gawin o mas gugustuhin natin na tayo ay makulong sa isang kahon na may lalim na six feet sa ilalim ng lupa? Pero biro lang po iyon!

Pero yun nga eh. Magandang tignan natin na kung hindi lang tayo magkukulong sa loob ng bahay, baka tayo yung sanhi ng pagkapasa ng sakit o baka tayo din yung magkasakit.

Siguro ang sinasabi dito, ang bagong buhay ay hindi mawawala ang pagtitiis. Kaya tiis lang ng konti pa. Kung minsan dinadaan na lang natin sa tawa.

Madilim man ang tatak ng COVID sa buhay ko. Malagim man ang kaganapan sa kasaysayan ng tao. Ang paanyaya sa atin ng Diyos ay manatiling bukas ang mata mulat ang presensya sa ating Panginoon, sa kabutihan Niya, lalo’t higit sa mga taong tumutulong sa atin.

Ito man ay mga negosyanteng nagbibigay ng gift check. Ito man yung gobyerno o pamahalaan, LGU na nagbibigay ng tulong sa atin. Tignan din nating yung kabutihan ng ating sarili na natutupsan ngayon. Yung pasensya, yung pagtawa sa tiisin, yung pagunawa sa ating kapwa–yan ang presensya ng Diyos sa buhay natin!

Magpasalamat tayo sa Panginoon dahil ang Diyos ay tunay na matapat sa atin. Pero paanyaya ng Diyos, manitili sa presensya ng Diyos.
Tulad ng ilang linggo ko nang sinasabi, itong COVID19, itong pandemic na ito, parang atat na atat na tayong lumabas at gumala. Pero marami nang naituro sa atin ito.

Huwag sanang parang bula mawawala na lamang ito kasi tapos na ang pandemic. Huwag din sanang mawala ang ating pagsasaliksik, paghahanap ng presensya ng Diyos sa ating buhay.

Manatili sana tayo sa Diyos. Kahit wala nang pandemic, kahit wala na yung virus, itong mga natuklasan nating bagong buhay ay sanang hindi mawala. Ito sana ang dahilan kung bakit natin pinagpapasalamat itong pandemic na ito.

Para bang ang pangangaral sa atin ng Diyos itong panahon na ito ay tunay na lumalim at magkaroon ng buhay.

Transcript of Homily of the Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
2nd Sunday of Easter
Tahanang Pari Conference Hall
April 19, 2020 | 7AM

Magandang umaga po sa inyong lahat!

Tayo po ay nasa ika–maglilimang linggo na–at nararamdaman na talaga natin yung hirap. Siguro ang hirap nito’y dala ng kawalan ng kasiguruhan. Hindi natin alam kung ano na nga bang mangyayari pagdating ng April 30.

Ipagpapatuloy ba ang quarantine? Kasi hindi pa rin bumababa yung kurbada, parang pataas pa rin. Parang nawawalan ng kasiguraduhan ang mangyayari sa atin.

Ang sabi ng ekonomiya, dapat magumpisa na, kasi kung hindi babagsak ang ekonomiya. Pero ang sabi ng mga manggagamot, kung sila ay magbabalikan sa kanilang mga trabaho, manunumbalik at lalo pang tatarik ang pag-akyat ng mga may sakit.

Kaya talagang hating-hati ang kalooban–siguro lalo na ni Presidente. Babalik na basa sa normal pero isa-saalangalang mo ang kalusugan ng nakararami? O mananatili ang quarantine pero paano naman ang industriya at kabuhayan ng mga tao?

Buti sana kung may deadline na ito. Buti sana kung sasabihin, ang sakit ay may expiration date. Walang expiration date. Kaya lalong nakakatakot, lalong nangangamba ang mga tao. Ano nga ba ang sasapitin natin?

Kaya para sa akin–at siguro para sa nakakarami–sa panahong ito, para bagang nagkukubli ang Diyos.

Tulad ni Tomas, hindi niya makita ang Panginoon–kahit ipinaliwanag na sa kanya ng mga apostoles, ‘Nakita namin ang Panginoon!’

‘Hangga’t hindi ko nahawakan ang Panginoon, hindi ako maniniwala!’

Nagpakita na kay Maria Magdalena, hindi pa rin naniniwala. Walang laman ang libingan ni Hesus, ayaw pa rin maniwala.

May tatlo nang pangyayaring nauna, pero hindi pa rin maniwala si Tomas.

Parang ganoon sa napakaraming tao. Hindi mapakaniwala na, nasan na ang Panginoon? Nagkukubli ang Panginoon. Nasaan ang kadakilaan ng Muling Pagkabuhay?

Pero tulad ng sinabi kay Tomas, ang sinabi, ‘Maniwala ka at makikita mo ang kadakilaan ng Diyos!’

Maniwala ka at makikita mo. Kaya nga ba ang paanyaya sa atin, magtiwala sa Panginoon. Kung tayo ay maniniwala sa Panginoon, may kapanatagan ang loob. Hindi tayo natataranta, hindi nababalisa.

Kahit hindi natin kontrol ang buhay, pero alam natin kontrolado ng Diyos ang nangyayari sa atin, may kapanatagan ng loob. Hindi tayo matataranta dahil meron tayong maasahan sa Diyos.

Hindi lang naayon sa plano natin! Pero itong lahat ng ito ay naayon sa plano ng Diyos. Huwag natin ipilit kung ano yung hatak nga katawan natin, yung isipan. Magtiwala sa Panginoon.

Kapag ganun ang mangyayari, makikita natin na hindi tayo balisa, panatag ang ating loob, hindi tayo natataranta lalo’t higit para sa sarili nating pangangailangan.

Kaya nga ba tingin ko, kaya ganun na lang ang ginawa ng mga apostoles sa Unang Pagbasa. Nagtitiwala sila sa Panginoon kaya hindi nila inuuna yung sarili nilang pangangailangan. Inaalala nila ang pangangailangan ng mga tao sa kanila, sa kanilang samahan, sa kanilang pagkakapatiran kung sino ang nangangailangan. Yun ang kanilang inuuna.

Kaya makikita natin na–oo nga ano!–yun ang bunga ng kapanatagan sa Diyos: ang unahin ang pangangailangan ng iba. Alam ng Diyos ang pangangailangan natin.

At kung tayo ay nagtitiwala sa Diyos, hindi Niya tayo pababayaan, lalo’t higit sa panahon na ito. Totoo, pwede tayong magutom ng konti, pwedeng tayong mawalan yung ating mga nakagawian.

Pero kung anong mahalaga, hindi magkakait ang Diyos. God will continue to sustain us. And if God will be this faithful to us, we have nothing to worry about. Wala tayong takot at pangamba at handang-handa tayo magsilbi lalo na sa mga nangangailangan.

Transcript of the Homily of the Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
Easter Sunday
Catherdal Shrine and Parish of the Good Shepherd
April 12, 2020 | 9AM

Magandang umaga po sa inyong lahat!

Hello?! Parang naghahanap pa ano? Alam namang walang tao. Baka lang naman may sumagot.

Napakaganda po ng ating mga pagbasa, simula dun sa Gawa Ng Mga Apostoles. Dahil sinasabi doon na, kakaiba talaga si Hesus sa lahat ng mga dumating sa bayan nila. Kakaibang-kaiba dahil hindi naman Niya binago ang batas, pero pinailalaim Niya ang pagkaunawa dito.

Lumalim yung pagkaunawa nila sa batas, hindi lamang yung panlabas na pag-unawa, pero yung pagunawa na hinahalukay yung kaloob-looban.

Kakaiba din yung, pwede nating sabihin, sino nga ba–o yung kasarinlan ni Hesus. Sinasabi kasi, lahat naman ng propeta alam nila kung saan nanggaling.

Akala nila alam nila ang pinanggalingan ni Hesus. Pero iba din ang pinanggalingan ni Hesus. Siya’y pinadala ng Ama, siya’y t sinabayan ng Espiritu Santo, at dahil dito kakaiba yung Kanyang pananalita, kakaiba ang Kanyang mga gawa.

Dun pa sa huli, sinabi din nung nabuhay muli, si Kristo pa ay kumain na kasama sila, nagpakita, at pinahayo sila sa iba’t ibang lugar. Hindi nanatili kay Kristo ang misyon. Kaya masasabi natin kakaiba talaga si Hesus.

Kaya ba ang nangyari, kung titignan natin yung ating Ebanghelyo, kung si Lazaro ay binuhay muli ni Hesus–nakakulong na sa libingan si Lazaro ng apat na araw.

Kahit si Martha sinabihin si Hesus, ‘Huwag niyo na po anuhin, tanggap na po namin na patay siya’.

Pero sa kabila nun sinabi Niya, ‘Buksan niyo.’

At lumabas si Lazaro nakabalot pa sa kanya yung kayong lino, kahit yung kamay niya ay nakatali din. Pero yung muling pagkabuhay ni Hesus ay iba.

Kasi nakikita natin, nakaayos pa ang lahat, nakalatag kung saan Siya nakalibing. Para bagang nalusaw ang kanyang katawan, pumasok sa kayong lino, at kahit ang Kanyang anyo ay nagbago.

Ano nga bang sinasabi dito sa atin? Siguro sinasabi sa atin, huwag mong hanapin–o huwag kang manatili doon sa dati! Huwag kang manatili sa kadiliman ng Biyernes Santo kundi hanapin mo si Kristo na may bagong buhay, si Kristo na muling nabuhay.

Huwag niyong hanapin yung sugatan na Kristo: lapnos-lapnos ang balat, bugbog ang katawan. Asahan niyo ang bagong Kristo, ang muling nabuhay na Kristo.

Hindi natin iniiwan yung dating imahe ni Kristo pero dilat ang ating mata na Siya ay nagbago. Ganun din siguro ang hinihingi sa atin ngayon.

Para bagang nagbagong anyo ang simbahan. Walang tao, iilan lamang po ang tao sa loob ng simbahan, nagbagong-anyo. At karamihan ng taong nasa sa loob ng kanilang mga bahay. Yan, pwede nating maituring dating simbahan pero yun yung bagong simbahan para sa atin ngayon.

Hanapin natin si Kristo sa ating bagong simbahan, sa ating bagong tahanan. Ang bagong Kristo sa bagong simbahan. Ang simbahan na patuloy na nagbibigay ng presensya para sa atin para tayo magkaroon ng lakas ng loob magpatuloy, hindi mawalan ng pagasa.

Pwede nating sabihin, kung titignan natin, yan yung ating Ikalawang Pagbasa, na kung saan binibigyan ng kakaunting yung yeast–ano bang yeast sa Tagalog? Pare-pareho tayong–ano yung yeast sa Tagalog? Naku walang may alam! Libadura! Yung libadura!

Kaunting libadura lang ang kailangan para umalsa ang tinapay. Yun ang sinasabi sa ating Ikalawang Pabasa. Kaunting libadura lamang. Maliit na simbahan lamang ang kailangan para magkaroon ng pagbabago.

Unang-una sa sarili nating puso. At kung ang bawat tahanan, ang bawat bahay ay magiging maliit na libadura, ang hinahanap-hanap natin na simbahan ay hindi din talaga nawala, nagbago lang ng anyo.

At para sa akin, yan yung paanyaya sa atin ng Diyos. Tignan ang simbahan natin ngayon, pero tignan din natin ang simbahan na masigla at buhay ngayon. Ang libadura na kung saan ang kasiglahan ng simbahan ay matatagpuan sa puso ng bawat isang nanampalataya.

At ang pari, kahit ako po, ay patuloy na maglilingkod para maging buhay ang simbahan niyo sa tahanan. Ang simbahan ay patuloy na magmi-Misa para ang simbahan ninyo ay nami-Misahan, patuloy na napapakain, patuloy na napapalakas, patuloy na nagkakaroon ng sigla.

Pero ang sigla ng simbahan ay hindi nagtatapos sa inyo. Kailangan ninyong ipasa ang pag-asang iyan. Kailangan ninyong ipasa ang kagandahang loob na iyan sa inyong kapitbahay, sa inyong mga kamag-anak, sa inyong barangay, sa inyong kawan.

Hindi pwedeng tumigil ito kasi yung ating pagkalibadura nawawalan ng saysay kapag pipigilan natin ito.

Huwag po natin hanapin si Hesus. Sa panahong ito, huwag natin Siya hanapin sa luma. Hanapin natin Siya sa bago. Salubungin natin siya sa bago.

Bagong puso, bagong paguugali, bagong pananaw, bagong kasiglahan. Para yung ating pagtatagpo, yung ating salubong sa Kanya ay magkaroon ng saysay hindi lamang sa pamilya–sa maliit na libadura–kundi sa lahat ng ating makakasalamuha.

Transcript of the Homily of the Most Rev. Roberto Gaa, D.D.
Easter Vigil
Cathedral Shrine and Parish of the Good Shepherd
April 11, 2020 | 730PM

Happy Easter po sa inyong lahat!

Napakaganda po ng ating Liturhiya! Nandun po yung drama ng dilim at liwanag! Nandun po yung drama ng kasalatan pero yung presensya ng Diyos naroroon!

Para bagang alam ng Diyos ang pinagdadaanan natin. Hindi lamang dahil dito sa COVID19. Pero ito’y talagang natural nating pinagdadaanan.

Na tayo’y may pagdaraanang hirap, lalo’t higit kung ito’y tatanggapin natin. Tanggap natin sa ating puso itong hirap na ito, alam din natin na kasabay natin ang Diyos.

Mabibigyan tayo ng lakas ng loob, mabibigyan tayo ng sigla, mabibigyan tayo ng pagasa. At sa huli, mapaglalampasan natin ito.

At makikita natin dun, na dun sa ating paglampas, tayo ay naging masmabuting tao. At sa aking palagay, yan naman talaga ang nais ng Diyos. Inihahanda tayo lagi ng Diyos para sa patuloy na pagbabago na nangyayari sa atin.

Kahit itong COVID19 ay isang paghahanda ng Diyos ng ating kaloob-looban.

Sino bang makakapagisip na–kadalasan po kasi ang retreat o recollection para sa Lent ay iisang araw o dalawang oras lamang–pero simula po March 15, simula po ng quarantine, ay nagreretreat na po tayo sa ating bahay.

At doon pinapagnilay sa atin ng Diyos, ano nga ba ang ugnayan natin sa Kanya? Sino nga ba ang Diyos sa atin?

Kaya nga ba, itong maganda, itong mga pagbasa. Ito yung tanda ng pakikilahok ng Diyos sa ating buhay.

Simula sa paglikha ng sansinukob, sa pagsubok ni Abraham, hanggang sa pagtawid ni Moises sa dagat, nakikilahok ang Diyos. Kaya kahit sa akin, pwede nating tignan, kahit yung pagkalibing ni Kristo ay pakikilahok ng Diyos sa mga nangamatay.

Yan yung sinabi ni isang Theologian si Hans Ursbon Baltazar, ang Black Saturday ay ang pakikilahok ng Diyos at pakikiisa ng Diyos sa mga nangamatay.

Kaya sinasabi natin dito, ang presensya ng Diyos ay nakakaabot hanggang sa nangamatay at presensya pa ni Kristo yun.

Kaya makikita ng Diyos–makikita natin ang Kanyang pakikilahok ay sa mga nabubuhay at sa mga namatay. Kaya nga ba pagdating sa Kanyang muling pagkabuhay, lalo’t higit dun sa Ebanghelyo, pagkatapos ng isang malagim at malupit na kamatayan, parang hirap na hirap bukasan ng tao ang kanyang mga mata.

Parang nasanay sa dilim ang tao, nasanay sa siya’y nakapit, siyang walang nakikita, sanay na madapa sa dilim. Kaya nga ba nung nagliwanag si Kristo, nasilaw ang lahat. Para bagang nabulag ng muli, pero hindi sa kadilim–nabulag sa matinding ilaw.

At para sa akin, yan ang dala-dala ni Kristo para sa atin. Ang patuloy na pagbabago ay nagmumula sa pagkamatay, pagkalibing, at muling pagkabuhay. Ang tawag po sa Ingles diyan ay yun yung Paschal Mystery. The Paschal Mystery that we all go through daily in our life.

Binigyan lang ng pangalan ng Diyos, binigyan ng pagasa ng Diyos, binigyan ng liwanag ng Diyos.

Simula sa umpisa ng ating buhay meron nang Paschal Mystery. Yung nanay natin naghirap sa kanyang pagbubuntis. Kahit tayo, sa ating sinapupunan–sa sinapupunan ng nanay natin, sa ating paglabas, pare-pareho tayong nahirap ang ating ina sa pagluwal.

Pero makikita natin dun, dun sa pagluwal, may bagong buhay. Kaya makikita natin na yan yung Paschal Mystery na pinagdadaanan natin lagi-lagi sa buhay natin.

Hindi tayo laging nasa gloria. Pero tayo ay dadaan sa madilim na kuweba, mamalagi ng ilang sandali sa kadiliman ng kuwebang ito, sa kadiliman na ito. Pero tayo’y hindi nananatili sa madilim. Tayo ay inaalalayan ng Diyos sa paglabas sa dilim dahil si Kristo mismo ang ating Liwanag.

Kaya nga angkop na angkop yung ating Ikalawang Pagbasa, yung mula sa Sulat Sa Mga Taga-Roma. Sinasabi doon na ang pagbibinyag–diba kapag nagbibinyag, lalo’t higit nung unang panahon, inilulubog sa tubig ang bibinyagan.

At kapag ika’y hindi pinaahon, patay ka, lunod ka! Pero hindi natatapos ang binyag dun sa paglubog ng tubig. Ikaw ay iaahon sa tubig. Parang sinasabi dun, sa iyong pag-ahon, yun ay pag-ahon mo sa bagong buhay.

Ikaw namatay sa kasalanan, namatay sa kahinaan, namatay sa inggit, pero ikaw ay muling mabubuhay. Ikaw ay namatay sa galit, ikaw ay namatay sa inggit, sa takot, pero ikaw mabubuhay sa pagasa.

Kaya makikita natin, itinatawid tayo mula sa pagkamatay hanggang sa muling pagkabuhay sa Sakramento ng Binyag. At yan ay linggo-linggo nating ipinagdiriwang.

Malalim po ang hamon nitong pandemic na ito. Kung titignan natin yung graph po ng confirmed cases ay tumataas pa rin po. Kahit po yung mga nangangamatay ay tumataas pa rin po. Merong kawalan ng kasiguraduhan. Hanggang kailan ba ito? Anong mangyayari sa atin?

Kahit yung ekonomiya natin, ano na ang sasapitin ng ating ekonomiya? Ng ating Simbahan–ganito na lang nga ba tayo?

Pero sa kadiliman na ating dinaranas ngayon, ang Diyos pa rin ang nagbibigay sa atin ng pag-asa. Pag-asa na hindi dahil sinabi lang Niya, pero pinatunayan Niya ito sa kasaysayan natin. Pinatunayan Niya ito sa Kanyang sariling Anak, na kahit ang kasalanan–lalo’t higit ang kamatayan–ay kanyang sinakop na.

Magtiwala tayo sa Diyos, manalig tayo sa Diyos. Siya ang ating bagong buhay. Siya ang ating pag-asa. At ito’y napatunayan na Niya at patuloy pa niyang pinapatunayan magpahanggang ngayon. Kapit lang tayo sa Diyos at makakatawid din tayo sa Kanyang liwanag.